شاید کمتر کسی بداند اولین کسی که به فکر تاسیس دانشگاه ملی افتاد چه کسی بود اما بر طبق اسناد موجود در سال 1331 شمسی آقایان مهدی فیروز آبادی و عبدالباقی‌فر طی نامه ای به دربار محمدرضا پهلوی متقاضی تاسیس دانشکده ملی پزشکی شدند. درآذر ۱۳۳۳شاه پس از کودتا سفری به آمریکا انجام داد. در این سفر علی شیخ‌الاسلام به‌عنوان نمایندهدانشجویان ایرانی سخنرانی کرد و پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملّی را به‌عنوان راهکاری برای جلوگیری از خروج جوانان ایرانی از کشور برای تحصیل به شاه ارائه کرد که مورد موافقت قرار گرفت.در سال 1338شیخ الاسلام به ایران باز می‌گردد و با کسب موافقت نهایی محمدرضا پهلوی دهم آذر ۱۳۳۸ «دبیرخانه دانشگاه ملی» را در خانه خود در خیابان رامسر به طور غیر رسمی به‌راه می‌اندازد.۲۹اسفند ۱۳۳۸با فرمان شاه و موافقت حسین علا، «وزیر دربار»، دبیرخانه دانشگاه ملی به ساختمانی واقع در خیابان پاستور پلاک ۵۷منتقل می‌شد.

با آشکار شدن اندیشه تأسیس دانشگاه ملّی مخالفت‌های زیادی با آن مجامع دانشگاهی آغاز شد.میمندی‌نژاد در مصاحبه‌ای  فکر تأسیس دانشگاه ملّی را اندیشه‌ای نابجا دانست و گفت: «دانشگاه تهران هنوز کامل نشده‌است اگر ملّت فکر تأسیس غیر دولتیهستند که می‌تواند وضع دانشگاهی را بهتر سازد، باید همین دانشگاه موجود را ترّقی و تکامل دهند.

علی‌رغم مخالفت‌های فراوان با حمایت پهلوی دوم در ۸آبان ۱۳۳۹اساسنامه دانشگاه توسط هیات مؤتمنین مورد تصویب شورای عالی فرهنگ قرار گرفت

در پی انتشار اساسنامه دانشگاه، خبر پذیرش ۲۰۰نفر دانشجو برای اولین سال تحصیلی در دو دانشکده اعلام شد. دانشکده پزشکی از آبان 1340در یک ساختمان استیجاری در ضلع شمال خیابان ایرانشهر فعالیت خود را آغاز کرد.

بعد از چند سال با موافقت شاه و دستور حسن ارسنجانی وزیر کشاورزی وقت یک میلیون و پانصد هزار متر از زمین‌های سعادت آباد و ۱۰هزار متر از زمین‌های بالای میدان ونک و ۷۰هزار متر زمین خالصه مجاور اوین درکه برای اجرای ساختمان دانشگاه ملی در نظر گرفته می‌شود. مراسم کلنگ زنی عملیات ساختمانی دانشگاه ملی با حضور علی شیخ الاسلام، انوشیروان پویان، هوشنگ نهاوندی و تعدادی از شخصیت‌های علمی کشور در منطقه بالای اوین درکه برگزار شد.

شیخ‌الاسلام که دانشگاه ملی را بنا گذاشت به تدریج کسانی که در آمریکا تحصیل کرده بودند را به دانشگاه کشاند. اعضای هیات علمی اولیه این دانشگاه کم و بیش دانش‌آموختگان آمریکایی بودند. در این نهاد، شیخ‌الاسلام سعی داشت بخشی از جامعه نخبگان ایرانی را که عمدتاً از طبقه متوسط جامعه بود به آنجا بکشاند. حالا تصور کنید جامعه علمی دانشگاه ملی عمدتاً دانش‌آموختگان آمریکا بودند، دانشجویان از افراد متمول و طبقه متوسط جامعه در کنار هم گرد آمده بودند که در واقع جامعه جدیدی از طبقه سیاسی آن زمان را تشکیل دادند.

شیخ الاسلام پنج سال رئیس دانشگاه بود و در سال 1340 دانشکده پزشکی، و سال 1344 دانشکده دندانپزشکی را تاسیس کرد. و در آبان ماه همان سال از سمت خود برکنار شد.

پس از شیخ الاسلام، عبدالعلی جهانشاهی از آذر ۱۳۴۴تا خرداد ۱۳۴۵به عنوان رئیس دانشگاه فعالیت می‌کرد. وی نزدیک به هفت ماه رئیس دانشگاه شهید بهشتی بود و دانشکده دندانپزشکی را با تعداد 120 دانشجو راه اندازی کرد. دانشکده ای که اکنون در آستانه 50 سالگی بالاترین رتبه را در بین کلیه دانشکده های دندانپزشکی کشور بدست آورده است.در سال1345 هم دانشکده ای با عنوان مدرسه عالی مامایی تاسیس شد و 20 دانشجو گرفت. دانشکده پرستاری و مامایی بعد ها با ادغام تعداد زیادی مدارس پرستاری و مامایی وابسته به وزارت بهداشت، دانشگاه شهید بهشتی و مجتمع علوم پیراپزشکی تشکیل شد. بعد از آن علی اکبر بینااز خرداد ۱۳۴۵تا بهمن ۱۳۴۶بر کرسی ریاست دانشگاه شهید بهشتی تکیه زد. وی کمتر از ۲سال در این سمت فعالیت کرد.

 محمد علی مجتهدی هم اسفند ۱۳۴۶تا مرداد ۱۳۴۷رئیس دانشگاه شهید بهشتی بود. وی تنها پنج ماه در این پست ماندگار شد.انوشیروان پویان از شهریور سال ۱۳۴۷تا شهریور ماه سال ۱۳۵۲رئیس دانشگاه شهید بهشتی بود. وی در حدود ۵سال در ریاست این دانشگاه باقی‌ماند.

از شهریور ۱۳۵۲احمد هوشنگ شریفی به عنوان رئیس دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شد و تا اردیبهشت ۱۳۵۳هم در این سمت ماند یعنی کمتر از هشت ماه! و پس از او عباس صفویان از خرداد ۱۳۵۳تا شهریور ۱۳۵۶رئیس دانشگاه شهید بهشتی بود. وی ۳سال رئیس این دانشگاه بود.و جای خود را به احمد قریشی داد تا از شهریور ۵۶تا مهر ۵۷به عنوان رئیس دانشگاه شهید بهشتی فعالیت کند. قریشی هم حدود یک سال در سمت خود باقی‌ماند.و خیلی زود جایش را به عبدالعلی جهانشاهی داد که از مهر ۵۷تا بهمن ۵۷تنها به مدت چهار ماه ریاست کند و رکورد دار کوتاه ترین عمر ریاست در این دانشگاه باشد.

عبدالصمد تقی‌زاده رییس بعدی بود که از اسفند ۵۷ بر این صندلی تکیه زد و اتفاق مهمی در زمان ریاست او افتاد پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸به موجب قانونی که در شورای انقلاب تصویب شد دانشگاه ملی، دانشگاهی دولتی اعلام شد. تقی زاده تا آبان ۵۹رئیس دانشگاه شهید بهشتی بود. وی نزدیک به ۲سال بر این دانشگاه ریاست کرد و میز ریاست را به احمد اصغریان جدی داد تا از آبان ۱۳۵۹تا آذر ۱۳۶۰ریاست بر دانشگاه شهید بهشتی را تجربه کند.محمد حسن احمدی هم از آذر ۱۳۶۰تا آبان ۱۳۶۱ رئیس این دانشگاه بود.

احمد فرمد از آبان ۱۳۶۱تا آبان ۱۳۶۳به مدت ۲سال در این سمت فعالیت کرد در خرداد ماه سال ۱۳۶۲ستاد انقلاب فرهنگی وقت با تغییر نام دانشگاه از«ملی ایران» به«شهید بهشتی» موافقت کرد برخی او را اولین رئیس دانشگاه شهید بهشتی می دانند. حتی اگر فرمد اولین نابشد بی شک هادی ندیمی در میان روسای دانشگاه‌های سراسری ایران دارای بالاترین رکورد ماندگاری بر پست ریاست است. ندیمی از آبان ماه سال ۱۳۶۳تا بهمن سال ۱۳۸۴ (بیش از ۲۱سال) ریاست دانشگاه شهید بهشتی را بر عهده داشت تا این دانشگاه مدت مدیدی از ثبات مدیریت برخوردار باشد.

اما در این میان اتفاق دیگری رخ داد در سال ۱۳۶۴براساس مصوبه دولت جمهوری اسلامی مبنی بر تأسیس وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، مراکز درمانی و دانشکده‌های پزشکی و پیراپزشکی از دانشگاه منفک و بعد از ادغام با برخی از مراکز آموزشی دیگر و با نام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی فعالیت خود را آغاز کردند.نوزدهم اسفندماه همان سال دکتر فریدون عزیزی استاد بیماری های داخلی و غدد درون ریز دانشگاه، رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شد تا سومین نفری باشد که اولین رئیس محسوب می شود. در این زمان و تا سال 1370 دانشکده هایی چون بهداشت، پیراپزشکی، سلامت، ایمنی و محیط زیست، علوم توانبخشی و انستیتو علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران تاسیس شد.

21 شهریور 1370 دکترسید محمودطباطبایی که استاد جراحی مغز و اعصاب بود رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شد و تا 6 سال و 5 روز این سمت را بر عهده داشت و کرسی ریاست را به دکتر حبیب اله پیروی واگذار کرد. دکتر پیروی که استاد جراحی عمومی و عروق دانشگاه بود و از 26 شهریورماه 1376 و به مدت 8 سال تمام ریاست دانشگاه را بر عهده داشت.

26 شهریور 1384 هم دکتر علیرضا زالی که آن زمان دانشیار جراحی مغز و اعصاب بود به ریاست دانشگاه منصوب شد. وی سه سال بعد و در تاریخ سیزدهم شهریور ماه 1387 جای خود را به دکتر شاهین محمد صادقی استادیار جراحی پلاستیک و ترمیمی دانشگاه داد تا وی 16 ماه فرصت داشته باشد به دانشگاه خدمت کند.

13 دیماه 88 دکتر محمد رضا رزاقی ریاست دانشگاه را بر عهده گرفت و یکسال و 7 ماه در این سمت باقی ماند. و با حکم دکتر مرضیه وحید دستجردی وزیر بهداشت وقت، دکتر حسن ابوالقاسمی استاد هماتولوژی و آنکولوژی اطفال در تاریخ 23 مرداد 1390 ریاست خود را در دانشگاه آغاز کرد و تا پایان کار دولت دهم رئیس دانشگاه باقی ماند.

هم زمان با شروع به کار دولت تدبیر و امید و در تاریخ 25 شهریور 1392 دکتر علی اصغر پیوندی استاد گروه گوش، حلق و بینی دانشگاه ریاست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی را بر عهده گرفت. 

برای آشنایی با سوابق علمی، پژوهشی و مدیریتی دکتر پیوندی می توانید اینجا را کلیک کنید.

در آغاز فعالیت دولت دوازدهم و تداوم مسیر تدبیر و امید؛ دکتر هاشمی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در 31 مردادماه 96 با صدور حکمی، دکتر محمد آقاجانی را به عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منصوب کرد.

پس از حدود دو سال ریاست دکتر آقاجانی، 16 مهرماه 98، طی حکمی از سوی دکتر سعید نمکی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، دکتر علیرضا زالی مدیر گروه جراحی اعصاب دانشگاه، به عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منصوب شد.